No voy a dormir
contigo en primavera,
no veremos amanecer
en la misma carretera
ni disimularemos al mentir.
No nos desayunaremos
las estrellas, ni habrá
esperándote en el portal.
Quizás algún día vuelva
para susurrarte el significado
de ser invisible
incluso para uno mismo.
He convertido el sinvivir
de tu espalda
en poesía al desnudo,
en letras para nadie
excepto para mí.
Quiero entender el sinsentido
en el que vive
todo lo que está de más
cuando estoy sin ti.
Puede que un día
comprendas que había cosas
a las que este viejo
nunca se pudo resistir.
Quiero entender el sinsentido
ResponderEliminaren el que vive
todo lo que está de más
cuando estoy sin ti.
da para una canción
¡Muchas gracias, Julio! Me alegra leer eso :)
EliminarLástima que no sé cantar, pero llevo un tiempo pensando en otro tipo de forma de darle vida a lo que escribo. Por el momento seguirá siendo un secreto! :D
Un abrazo y muchas gracias!
vamos, una pista!
Eliminar¡No, no! De momento es un secreto! :) Más adelante lo anunciaré en mi página del facebook, y lo habilitaré en el blog. Pero gracias por el interés! :D
EliminarEnhorabuena Marina, escribes poesía de una forma maravillosa y bonita. Espero que no sea una sola flor y poder leerte en este formato en más ocasiones. Es un regalo para los sentidos :)
ResponderEliminarUna abraçada forta!!
Moltes, moltíssimes gràcies, Joan! Estic encantadíssima de que t'hagi agradat!
EliminarLa veritat és que no és al que em dedico normalment, però de tant en tant em surt sol, i m'alegra que també agradi a la gent :)
Tinc algún altre escrit, el(s) penjaré!
Molts petons!
Al final los versos que más valen son los que uno se dedica a sí mismo, que son los únicos capaces de dar algo parecido a una respuesta a todos los sinsentidos.
ResponderEliminarAbrazos.
Muy buena apreciación, Oski.
EliminarUn abrazo muy fuerte! :)
Muy bonita entrada
ResponderEliminarcreamos en el destino
aúnque sea un sinsabor.
He visto tu primer comentario
Y creo que estás por recitar poesía
No es así?
Y si es así,seguro te será fácil
Tus ojos ya hablan por sí solos...
Te envío mi abrazo.
Dani..
¡Muchas gracias, Dani! La verdad es que me dedico a escribir en prosa, pero de vez en cuando me salen unos cuantos versos. Gracias por tu comentario :)
EliminarUn abrazo!
Marina, después de leer esto, no se que decirte, tienes un talento semejante al agua hirviendo, estás en constante ebullición, me encanta, me llega, incluso me duele porque consigues que me sienta identificada. ESto es lo más grande niña¡¡. Un beso de P.
ResponderEliminarNunca podré agradecerte suficiente todo el apoyo que me brindas con tus comentarios. Nunca. Me siento muy afortunada sabiendo que te gusta lo que escribo.
EliminarDeseo poder volver a leerte pronto, ya sabes que tienes una deuda pendiente con Blogger! :)
Un abrazo muy, muy grande.
Increíble. Brutal, de verdad.
ResponderEliminarQuizás algún día vuelva
para susurrarte el significado
de ser invisible
incluso para uno mismo.
Sin duda me quedo con eso. De verdad, sigue escribiendo así, que vales para ello.
Muchísimas gracias, Little Miss Sunshine! Me alegra que te haya gustado. :)
EliminarUn abrazo fuerte desde El ruido que deja el silencio.
Me encanta tu forma de escribir, tan simple y tan descriptiva.
ResponderEliminarTus poemas me fascinan.
Me quedo con la frase:
"He convertido el sinvivir
de tu espalda
en poesía al desnudo"
¡Un besín!
PD: He empezado a seguirte en tu página de facebook.
¡Hola, N!
EliminarMuchas gracias por leerme y por seguirme en facebook. Te invito a que me sigas también en el blog, a modo de contacto.
Me siento agradecida, me alegra que te haya gustado el poema.
Un beso muy grande :)
muy buen blog un gran beso fernando
ResponderEliminar¡Muchas gracias, Fernando! :)
Eliminar